صدف عشقی و گُهر داری

صدف عشقی و گُهر داری

 آسمانی به دل قمر داری 

راه آهسته می روی گویا

 دردی از پهلو و کمر داری

شانه ات تیر می کشد وقتی

 از زمین کیسه را که برداری

با شتابی که ضرب سیلی داشت

 دیدِ کوتاه و مختصر داری

پاشو از روی خاک این کوچه

 ای پرستو اگر که پر داری

علی ات را به مسجد آوردند

 تو که بهتر ز ما خبر داری

علّتی شد که روز گریه کنی

 ناله هایی که تا سحر داری